Happy New Year of the Horse

Bedankt voor jullie lieve berichtjes en verjaardagsfelicitaties! En gelukkig jaar van het paard!

Tet
De voorbereidingen voor Tet, het Vietnamese Nieuwjaar, zijn al weken in volle gang. Voor elk huis een vlag, speciale Tet-snoeppakketten en cadeaus te koop en andere geluksbrengers voor 2014, het jaar van het paard. Brommers met onwaarschijnlijk grote mandarijnbomen met aardewerken pot en al achterop. Deze boompjes worden tijdens Tet in of voor het huis of bedrijf geplaatst en brengen geluk. Maar wel alleen als het aantal mandarijnen oneven is. Grote takken met roze bloemen of een pot met gele bloemen gelden als alternatief of extra en zijn ook populair en worden op elke straathoek verkocht. Hilarisch om het hele land in rep en roer te zien met deze bomen en bloemen. Je zou het kunnen vergelijken met dat je overal fietsers met kerstbomen achterop ziet. Overigens dachten wij handig te zijn met het vervoeren van dingen per fiets, maar we zijn een stelletje amateurs in vergelijking met de Vietnamezen. Hele inboedels en veestapels gaan mee op die brommer. Maar terug naar Tet. Dit is veruit het belangrijkste feest voor de Vietnamezen en wordt dan ook uitgebreid gevierd. Niet lullig een dagje zoals bij ons, maar minimaal drie dagen. Het is een echt familiefeest, waarbij ook de voorouders meedoen. Er wordt geofferd om ze gunstig te stemmen en goed het nieuwe jaar in te loodsen. Hoewel slechter niet kan zou je denken. Verder worden familieleden, buren en vrienden bezocht en zijn de meeste winkels, bedrijven en dus ook restaurants dicht. Dat laatste is natuurlijk een puntje van bezorgdheid voor ons, maar toevallig zitten we met het daadwerkelijk Tet (30 januari westerse jaartelling) in Hoi An, wat een toeristische trekpleister is en waar genoeg open zal blijven. Sterker nog, we gaan ons daar zo in het feestgedruis mengen, want er vinden diverse festivals plaats en uiteraard om 24 uur vuurwerk.

Hue
Het is maar een vlucht van een uur, maar in Hue zijn we in een compleet andere wereld dan Hanoi terechtgekomen. Zeer toeristisch; overal dubieuze bars met DMZ (Demilitarized Zone, een strook tussen noord en zuid-Vietnam waar geen strijd gevoerd zou worden) in de naam, keiharde Amerikaanse muziek, schaarsgeklede Vietnamese meiden om klanten naar binnen te lokken en pusherige straatverkopers die je lastig vallen met allerhande onzin. En niet te vergeten, de vele Amerikaanse toeristen, wel en geen (getraumatiseerde) veteranen. Gelukkig maken de vele bezienswaardigheden veel goed. Hue is namelijk de voormalige keizerlijke hoofdstad waar de Nguyen dynastie (1802-1945) zetelde. De citadel met de oude keizerlijke verblijven, naar voorbeeld van de Chinese Verboden Stad, is daar nog een stille getuige van. Helaas tijdens de Vietnamoorlog, of Amerikaanse oorlog zoals de Vietnamezen zeggen, praktisch in zijn geheel platgebombardeerd. Slechts een klein maar mooi deel is nog in originele staat, een ander deel is opnieuw gebouwd. Ook de mausolea van deze keizers die buiten de stad liggen zijn zeer de moeite waard. Wij hebben de drie meest indrukwekkende bezocht.

Motortocht
Om het centrale binnenland beter te verkennen, zijn we vervolgens op de motor gestapt. Achterop weliswaar, veilig achter de inmiddels zeer vertrouwde ruggen van Thang en Hai. Deze motorhelden hebben ons gedurende drie dagen van Hue naar Hoi An gebracht via de mooiste routes langs de kust en door de bergen, een aantal gedenkwaardige oorlogsplekken (DMZ, Vinh Moc tunnels, Khe Sanh, monumenten en militaire begraafplaats) en het Cham tempelcomplex My Son (dat helaas zwaar heeft geleden onder bombardementen). De mannen bleken zeer goed gezelschap, dus we hebben veel gelachen en interessante gesprekken gevoerd. In de slaperige dorpen en stadjes die we onderweg aandeden, waren ze kind aan huis waardoor ondanks de Tet-vakantie deuren voor ons open gingen. Erg prettig want het was nog even spannend om voor de tweede nacht een slaapplaats te vinden. In het betreffende afgelegen dorp werden we (lees:Ilse) wel onverwacht om 5 uur gewekt door een oud communistisch gebruik: luidsprekers waar dagelijks het laatste nieuws uit schalt. Afgewisseld met keiharde muziek van een voor ons onbekend genre. Muziek schijnt hier sowieso alleen keihard aangezet te worden. Vraag ons niet waarom.
Ook de tankstations waren trouwens gesloten, maar er zijn gelukkig altijd dorpsbewoners met een commercieel inzicht die ernaast gaan zitten met een soort mobiele pomp. Dat commerciële inzicht had ook het stamhoofd van een bergdorpje waar we stopten om een kijkje te nemen. Thang had een fles vodka voor de man meegenomen, duidelijk niet zijn eerste. Maar de eerste vraag van de man, een voormalige Vietcongcommandant die voor de gelegenheid zijn legeruniform had aangetrokken, aan ons was of we hem wat lucky money konden geven. Nou nee dus. Niet echt een warm welkom. In elk huis waar we naar binnen keken, prijkte pontificaal een foto van ome Ho (ook onze chauffeurs beschouwen hem echt als een oom) omringd door wierook en andere offerandes. Geeft toch een aparte vibe allemaal.

Per dag hebben we zo'n 200 kilometer afgelegd, wat met een maximumsnelheid van 60 km/uur en slingerende bergwegen toch een uur of vier a vijf op de motor betekent. Maar met de bezienswaardigheden onderweg en de nodige stops om de billen weer in het gareel te krijgen, was dit goed vol te houden. Vooral de verlaten wegen door de jungle in de zonnige bergen waren adembenemend mooi. Pure geluksmomenten.

Khe Sanh
Vietnam heeft nogal een heftig oorlogsverleden. We kennen natuurlijk vooral de oorlog met de Amerikanen, maar daarvoor hebben de Fransen hier ook huisgehouden als koloniaal bezetter. De Amerikanen schoten hen uiteindelijk te hulp om het 'communistische gevaar' uit noord-Vietnam onder leiding van Ho Chi Minh te beteugelen. Van 1964 tot 1973 heeft het Amerikaanse leger hier actief gevochten. Iets langer dan verwacht, want zij dachten met hun overmacht aan wapenarsenaal, opleiding en uitrusting dat klusje wel even snel te kunnen klaren. Waarbij ze de Vietnamese tegenstander ongelooflijk hebben onderschat. Waar hebben we dat vaker gehoord, een ezel stoot zich.... Het werd een frustrerende strijd met body counts als inzet. Tegen een onzichtbare vijand, bestaande uit het Noord-Vietnamese leger en de 'Vietcong', Vietnamese guerillastrijders uit het zuiden die met het communistische noorden meevochten. In totaal heeft de VS 8 miljoen ton aan bommen op Vietnam afgegooid, veel meer dan in de hele Tweede Wereldoorlog. In 1968 bleek dat het Noord-Vietnamese leger en Vietcong veel beter georganiseerd waren dan gedacht toen zij tijdens Tet een verrassingsaanval uitvoerden op Amerikaanse bases in het hele land. Beter bekend als het Tet-offensief. Weken daarvoor werd deze goed uitgedachte aanval ingezet bij Khe Sanh, de belangrijkste luchtvaartbasis van de Amerikanen in centraal Vietnam, als afleidingsmanoeuvre. Er is toen 77 dagen gevochten om deze basis, waarna die voor altijd in handen kwam van de Vietnamezen. Deze basis is tegenwoordig een museum. Interessant, maar volgestouwd met propaganda.

Hoi An
Vandaag aangekomen in Hoi An, een pittoresk dorpje waarvan het oude koopmanscentrum op de Werelderfgoedlijst staat. Het geldt tevens als culinaire hoofdstad van het land, mmmm. Dat hebben we met het diner al ervaren en morgen duiken we daar tijdens een kookcursus nog verder in. Maar nu eerst naar het vuurwerk.

Liefs van ons